Mihal Hanxhari u lind më në Kentaki, SHBA, por u rrit në Tiranë. Studimet e mesme i kreu në gjimnazin e Tiranës, ndërsa të lartat në Universitetin e Budapestit. Në vitet ‘60-‘75 kryen një punë të shquar për ngritjen në nivele evropiane të bibliotekës së Universitetit të Tiranës. Në vitet ‘94-‘95 mban leksione në Institutin e Gjuhëve dhe Qytetërimeve Orientale në Paris. Mihal Hanxhari për shumë vjet me radhë pati shkruar një numër të madh poezish, prozë dhe përkthime, të cilat u gjetën pas vdekjes së tij në qershor të 1999, që u botuan nga familjarët dhe shokët. Ato përbëhen nga dy vëllime me poezi, tri vëllime me proza poetike dhe gjashtë vëllime me përkthime të poetëve të mëdhenj botëror, si: Shakespeare, Tagore, Wild, Baudelaire, Gide etj. Kritikët shqiptarë e kanë vlerësuar lartë këtë krijimtari. Këto vlerësime janë botuar në një vëllim të veçantë të titulluar: “Mihal Hanxhari. Njeriu dhe vepra”.

Ai vinte nga një familje emigrantësh shqiptarë, babai i tij shkoi në SHBA në vitin 1907. Në vitin 1931 familja e tij u kthye në Shqipëri dhe u vendos në Tiranë. Në atë kohë, Mihal filloi të shkruante tregime të shkurtra për herë të parë, por puna e tij u njoh vetëm në shkollën e mesme. Ai studioi historinë dhe gjeografinë në Budapest. Pas diplomimit në vitin 1954, ai u kthye në Shqipëri dhe mori detyrën e mësuesit të shkollës së mesme fillimisht në Korçë dhe më pas në Tiranë. Më 1960 u emërua drejtor i Bibliotekës së Universitetit të Tiranës. Falë kësaj, ai fitoi qasje në literaturën botërore, të paarritshme për mesataren shqiptare, që jetonte gjatë sundimit të Enver Hoxhës. Në vitin 1975, ai u shkarkua për arsye politike dhe u akuzua se kishte marrë pjesë në ndikimin e kulturës borgjeze. Ai gjeti punë në një bibliotekë të vogël, ku punoi deri në vitin 1990. Në vitin 1993-1995 ai dha mësim në gjuhën shqipe në Ecole des Langues Orientales në Paris. Ai vdiq atje.

Si shkrimtar Mihal Hanxhari u zbulua vetëm pas vdekjes së tij dhe pastaj u botuan vëllimet e para të poezive të tij. Imazhi i tij poetik, i shprehur nga veprat, ishte një fenomen i jashtëzakonshëm në letërsinë shqipe. Krahasuar me Kawafisa, si dhe stilin e haikut japoneze.