Me një"Alfabet zemre" hyn në labirinthet e poezisë një poete e re,që kërkon t'i dëgjohet zëri. Një zë sa lirik,aq edhe epik i një hasjaneje të re,që di të na i përcjellë me muzikalitet. Tingujt e bukur rrëshqisnin nëpër vargje,e unë përjetoja të njëjtën ndjenjë,sikur të isha atje në Has. E kuptova botën e saj shpirtërore,ja lexova thellësin e mendimit,sepse ajo kërkon të hyjë në botën e poezisë me një"Alfabet"që vetëm zemra e saj e di kodin.Një kod qè zbërthehet në vargjet e saj,e që na e pèrcjell ne të gjithëve,e ne duhet t'i japim urimin tone "Mirësevjen"në sofrën poetike. Një hasjane e re,që di t'i këndojë këngët e vèndit të saj me dashuri,qè di t'i derdhë lotët për djemtë e rinj qè mbetën në altarin e lirisë. Një poete e re që di të flasë me natyrën duke na e sjellë atë me të gjitha ngjyrat,për të thithur edhe ne aromën e luleve të malit,për të dëgjuar cicërimèn e zogjve tè fshatit Lukinaj ku ajo jeton,zhurmën e lumit ku ajo kalon,e me vargun e saj mistik ajo na thotë:Kaltërsin e qiellit i vesha trupit këmishë nate...Sa ëmbël di t'i përzgjedh figurat krahasuse.Eh! vesën e mèngjezit zgjedh vaskë për trupin e saj. Shikoni ç'farë imagjinate fshihet brënda shpirtit të saj,që si njè hajneshë di t'i vjedh ngjyrat e ylberit,për të lyer me penel portat e Prishtinës ku ajo kërkon të hyjë magjishëm,sepse kërkon të pamundurën,sepse beson te vehtja e saj,që duke shkallmuar prangat e fanatizmit ajo tè hyje me një"Pasaportë shpirti" poetike.Lumturohet tek kërkon këto,e fluturon deri në përjetësi siç dëshiron ajo të bëhet,sepse ajo di të vjedh rrezen e artë të diellit. Në 24-orëshin,që kalon,ajo vetëm shpreson,sepse gjallëria atë e frymëzon.Por ajo edhe këlthet në varg,për lakuriqësinë që i duket si krenari e ç'veshur,e për të ajo qan.Sepse ajo kërkon të përkundet në bardhësi zemre,sepse aty ndihet ngrohtë.E për këtë ajo thërret Shpatën e Briskun,simbole që godasin të keqen. Prandaj kërkon të bëhet poete,që me vargun e saj t'i ngjall"të vdekurit e gjallë’’ "PA NDOSHTA,JAM KJO QE JAM’’….Kështu shpërthen ajo në varg.Por,e di që poeti trazohet e frymëzohet nga çdo luhatje,por nuk trëmbet,sepse ka dritën,që i ndriçon rrugën e cila lufton me mesjetën zvarranike.Antivlerat blejnë edhe diellin,ulërin ajo.Prandaj ajo kërkon t'i kryqëzojë në varg meskinitetet,sepse do të mbrojë të vërtetën,duke shuar gënjeshtrën. Por,që të bëhet kjo çdo njeri duhet të njohi ADN e kombit,duke kthyer kokën për vlerat e atyre që na lanë tokën tonë,për të mos u bërë ireale kjo kohë. Ngrihuni o njerëz të vëndit tim... thërret në varg kjo vajzë e re,për t'i thënë mërgimit ndal,sepse ka frikë nga imagjinata se si do të vijë e ardhmja. Ajo është nxënëse,por sa herë mbyllet qershori ajo vuan,vuan sepse nuk do të kthehet të bëj brumë në magje.Ajo e do diturinë,sepse ajo di të çajë errësirèn.Ajo kërkon të lundrojë në oqeanin e përjetësisë...Dhe për këtë nuk do të stepet,nuk do trëmbet,sepse e urren injorancën të cilën do ta zgjidh siç zgjidh një ekuacion të vështirë. Nuk jetoj dot si gjarpri nën gurë, sepse nuk duroj dot,dhe i jep këshilla vehtes duke i marrë nga njerëzit e mëdhenj.Të jetosh para se të vdesësh thotë poetja.Ajo udhëton në këtë rrugë duke rrëmbyer një copë dielli,për ta thyer errësirën në gojën e dritës.Këtë kërkon ajo,dhe e bën,sepse ka besim në vehte,sepse çdo gjëje të keqe ajo i ngre perde hekuri.Vallëzon e lirë pa pranga në poezi,kështu do edhe në jetë.Por njerëzit duhet të kenë në shpirt simbolin e paqes,që e krahason bukur me një koncert lumturie.Por e di.që shpesh ndodh eklips jo nga natyra thotë ajo,por nga rrethi ku jeton. Por ajo merr frymëzim nga poetët që nuk ndalen edhe kur një tërmet u lëkund mendjen.Prandaj do të bëhet poete.Kështu e ushqen ëndrrën e saj,duke ecur në udhëdrite.duke hedhur penelin mbi poezit shumëngjyrëshe.Do t’i këndojë Rexhep Smajlajt,që për të është një Promete.Sepse Iliria ka patur figura të tilla me të cilët ajo krenohet në varg.Ajo e do tokën Ilire,e do Hasin,e do Prishtinën, e tërë gëzim del në Shëngjin e flet me valën me një kod të ri. Një alfabet,që vetëm zemra e saj di ta zbërthejë,e me këtë alfabet shkon në Shkodër e prek Rozafën,e trimërohet,mahnitet nga gryka e Valbonës e lundron në përjetësi...pastaj rrëmben një grusht rërë nga Velipoja ta ruaj si kujtim,për t'u kthyer përsëri,sepse syri dhe shpirti ju verbuan nga ajo bukuri dhe dehet pa raki,sepse ra në dashuri jo me trupin e tij...Dhe këtë sekret ja tha motrës hasjane,që vuajti në trotuaret e jetës si deri më sot,por,që laps e letër,nuk ja thyejnë dot. Po...e ka vendosur.Do të bëhet poete.Sepse ka besim tek vehtja,sepse fjalët e bacë Rifatit i qëndrojnë si gjerdan krenarie.Ajo di t'i ruajë në zemër,sepse ka një alfabet,që nuk ja vret plumbi i kohës. Ajo do të hyjë në kështjellën e poezisë me një Pasaportë shpirti...e shuan etjen në aromë filizi.Strehë ka një yll me kurorë mbreti...Jeton,udhëton me pasaportë shpirti. Ky është shpirti i Doni Shehut. Hyra pa pasaportë në shpirtin e saj. Ndihem e lumtur. (Vlorë, 2011 Liljana Troqe)